مجلسی بود بزرگانی قرار بود که در آن بباید باشند...(1)

کاغذی زین روی بر نهادِ شهر همی دادندی...(2)

در این کاغذ ایراد شده بود:

عاشقی گر بود خاطب (3) این برگه فردا به سوی خانه ی خان بیاید...(4)

مجلسیست در آن بباید که گفت ارزش عشق حقیقی خود...

تمام شهر خُطابِ عاشق "مجتمع فی الواحده البیت"...(5)

ز حیران و گریان و بریان و حتی دیوان...(6)

آمدند همه با هم خانه ی خان...

ز حیران و گریان و بریان آمد فراوان

                                               ولو ز دیوان مردی تنها بود پاک روان

خان پس از صرف غذا خبرش(7) سخن ایراد کرد...

پرسید تک به تک: قیمت عشق از عشّاق...

همه گفتندی هزار یا که هزاران دینار...

بباید که پرداخت زِ روی دیدن یار...(8)

همه گفتند و تمام کردند سخن...

دیوانه دست بالا گرفت و بی هوا  ایراد کرد:

پس چه کسی از من بی چاره در اینجا یاد کرد!؟(9)

خان سبیلِ کلفت خود بپیچاند

                                           ز ناله مانندی برآمد ایراد...(10)

کِی(11) دیوانه تو را ز چه روی

                                           عاشقی چنین روی مغرور!؟(12)

دیوانه همی خواند گفت:

                                            منم دلی دارم در این سینه خفت...

خان بزرگ به او تمسخر همی راند:

                                            زو(13) پرسید قیمت عشق چند باد؟

دیوانه همی گریاند و گریاند

                                    تا توانست دل رایت بسوزاند...

صدای نعره ی خان ناگه بیــــامد

                                          کِی ناعقل تو را زنجیر بِباید(14)

دیوانه همی نناد محلی

                              همی خواند غزل خان گوی بی عقلی(15)

بزرگی برخاست ز جای خویش

                                       هی تشویق و بخواند وِ را پیش(16)

نا عقل خان او را بگفت:(17)

                                      زِ چه روی چنان تشویق گفت؟(18)

بزرگ سخن ایراد نمود:

                              بباید چشم زِ اشکِ عشق گردد کبود...(19)

کین(20) دیوانه چنین راست می گفت

                                                 نباید وِ را به این خامی کُفت(21)

خان را چنین بر وا تبریک باد

                                    و بعد دختر خود بر اوی نهاد(22)

                                                                                                              تمام...

معانی:  

(1): مجلسی بود که قرار بود تمام خوانین در آن باشند.

(2): اعلامیّه ای در تمامِ شهر پخش کردند.

(3)و(4): اگر یک عاشق این اعلامیه را خواند فردا به خانه ی خان بیاید.

(5): تمام مخاطبین این اعلامیه در شهر ، در یک خانه (خانه ی خان) جمع شدند.

(6): شکست خورده و دل شکسته و دل سوخته و حتی دیوانه.

(7): خان بعد از این که غذایش را خورد خبر مرگش سخنش را آغاز کرد.

(8): هزار یا هزاران دینار برای رسیدن به معشوغه لازم است.

(9): پس چرا کسی در این جمع از من سوالی نمیکند!؟

(10): خان سیبیل کلفتش را مالاند و با صذای ناله مانندی گفت:...

(11): که اِی

(12): توی دیوانه روی چه حسابی ادعای عاشقی میکنی آن هم با این غرور زیاد؟

(13): از او

(14): خان با فریاد گفت: تو یک دوانه زنجیری هستی ، تو را باید به زنجیر کشید.

(15): و به قول خان صدای دیوانه وارش را ادامه داد.

(16): دیوانه را تشویق کرد و او را صدا زد...

(17): خانِ نادان.

(18): چرا او را تشویق میکنی؟؟؟

(19): چشم باید از شدت گریه برای معشوق کور شود....

(20): که این

(21): این دیوانه راست میگفت و نباید به او بگوییم نادان.

(22): خان دیوانه را تحسین کرد و دخترش را به عقد او در آورد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: