تقدیم به تمام بچه های جنوبی
نگارش شده در تاریخ: 18 دی ماه 1391
تاریخ درج در سایت: 20 دی ماه 1391
بوی گند ماهی حتی تا طبقه سوم هم می آمد ، تازه از آنجا که پایین می آمدی تا از بوی گند از کوچه پشتی فرار
کنی پولک های ماهی هایِ ریز ریز کف خیابان کفشهایت را قلقلک میدادند. آنقدر هرکی به هرکی بود که به قول معروف
سگ صاحبش را نمیشناخت. با خودم گفتم خدایا مگر ملت ماهی را به چشم انار پاییز نگاه میکنند که میترسند از
دستشان برد خب ساعت 8 شب چه وقت خریدن ماهی است ، آنهم پای لنج و قایق صاف جلوی در خانه مجید! اینهم
از شانس گند ماست ، بعد از دو ماه آموزشی آمده بودیم خانه رفیقمان استراحت کنیم ، آن هم با این وضع. باورتان
نمیشود دیشب موقع خواب که قایق ها را آورده بودند از صید ، تا صبح هزار بار آرزو کردم که ای کاش الان داشتم
زیر دست سروان فاسمی شنا میرفتم.
از همه اینها که بگذریم وقتی انگشت به لولای در کمدِ آشپزخانه میزدی دستت میماند ، آنقدر چرب بود از روغن
سوخته ی ماهی ، هزار بار گفتم هودش را درست کند حوصله بوی ماهی سوخته را دیگر ندارم، مگر همین تازه اش
چه گِلی بر سرمان زده؟ باباجان لامذهب دریایش هم بوی ماهی گرفته.
درد و بلای باعث و بانی همه اینها به سرم ، هوای شرجی اش را کجای دلم بگذارم!؟ بابا مگر زور است؟ نه میشود
عرق کرد نه میشود فرار کرد ، حمام هم که میروی 5 دقیقه بعد باز همان بند و بسات.
از گرماو بوی ماهی و صدای منحوس این کلاغ سفیدهای الاف و بیکار که به خیال خوردن آشغال ماهی به ساحل
می آیند گرفته تا صدای وق وق کردن بچه ای که مادرش او را به خاطر خرید ماهی آورده...
بابا جان بدبختی تا چه حد؟ فردا ساعت 7 صبح هم باید پادگان باشم ، نه خوابی نه خوراکی. یکی نیست به مادر
ما بگوید آبت نبود؟ نانت نبود؟ پسر دار شدنت چه بود!؟ میمیردی ما را دختر میزاییدی!؟ شانس بد پدرمان هم رنگ
جبه را ندیده که معاف شویم ، تازه باید جای او هم تقاص دهیم!
الان هم که نصف شب است ، فردا مصیبت بازهم شروع میشود ، البته اگر تا آنوقت جناب ازرائیل امان دهد...
خدایا حکمتت را شکر...
تمام...
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
